Ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Και αν αποτύχω; Αν γελοιοποιηθώ; Γιατί δεν κερδίζω;
Είναι ή δεν είναι πολύ συχνές αυτές οι φράσεις της εσωτερικής μας φωνής; Έχει γεμίσει ασφυκτικά ο κόσμος μας με το ΕΓΩ σε όλες τις μορφές και τις εντάσεις.
Το κύριο πεδίο δόξης του εγωϊσμού είναι το παρελθόν, που συνήθως απεικονίζεται μέσα από τον παραμορφωτικό καθρέφτη του καθενός και καταλήγει στην φράση «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Ο Εγωϊσμός επίσης μπορεί να τραφεί και από το μέλλον μέσα από τα μεγαλεπήβολα σχέδια μας για κατάκτηση των στόχων μας και επικράτηση έναντι των ανταγωνιστών μας. Από το μέλλον τρέφεται και ο φόβος, πλάθοντας όλα αυτά τα καταστροφικά σενάρια που μπορεί να συμβούν , τα οποία συνήθως δεν συμβαίνουν… αλλά καταφέρνουν να μας κρατούν ακινητοποιημένους σαν στήλες άλατος.
Μήπως η αποτυχία δεν προσδιορίζεται από το παρελθόν μέσα από αυτά που δεν ήρθαν; Αλλά και από το μέλλον που δεν λέει να έρθει επιτυχώς.. Όπως μάλλον αντιληφθήκατε… το κοινό γνώρισμα του εγωϊσμού του φόβου και της αποτυχίας, συνίσταται μάλλον σε κοινή έλλειψη, και δεν είναι άλλη… Από την Έλλειψη του Παρόντος.
Ο εγωϊσμός μικραίνει όταν επικεντρώνεσαι στο να δημιουργήσεις στο τώρα… απαγκιστρωμένος από τις δάφνες του παρελθόντος, ταπεινός και ελεύθερος. Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα ιδιαιτέρως χρήσιμο όταν απειλείται η ζωή σου, αλλά και ιδιαιτέρως επικίνδυνο όταν συνδέεται με κάθε σου πράξη θυμίζοντας σου ότι μάλλον θα αποτύχεις ή θα γελοιοποιηθείς.
Πότε όμως θα αποτύχεις; Στο μέλλον.. Που οδηγεί όλο αυτό; Στην αναβολή της τωρινής πράξης…στον ατέρμονο σχεδιασμό μελλοντικών κινήσεων…που από τον πολύ σχεδιασμό…ξεχνάμε την υλοποίηση.. Τελικά το παρόν σε απελευθερώνει από το φορτίο του εγωισμού, σε φέρνει πιο κοντά στους γύρω σου, ελέγχει το παιχνίδι για σένα, και σε τελική ανάλυση…
Σε κάνει να ζεις την στιγμή…χωρίς να την αναβάλεις..